А. Прачытайце. Растлумачце значэнні слоў. Выкарыстоўваючы пары. сталаце складаназлучаныя сказы з супраціўнымі адносінамі паміж ча
Абат - абанемент, грошкі грэчаскі, гліністы - rain
фирмірна фармаваць. , адрасат адрасант, планірава
ава, аўтабіяграфія - біяграфія.​

Пра шчасце для адных людзей шчасце заключаецца перш за ўсё ў матэрыяльным дабрабыце. але часта абзавядучыся ўсім , што толькі душы заўгодна яны не знаходзяць жаданага шчасця. сёння мы бачым шмат людзей , якія" над золатам чэзнуць ", але паглядзіце , хіба гэта шчасце? гэтыя людзі жывуць у пастаянным страху за сваё багацце. яны абносяць свае шматмятровымі платамі , ставяць рашоткі , аканіцы , аказваюцца як бы жыўцом пахаванымі , але ўсё роўна не знаходзяць душэўнага спакою. у іх мала сапраўдных сяброў , большасць жа прыцягнута бляскам незлічоных скарбаў , яны жывуць у пастаянным страху за сваё жыццё , ім усюды злодзеі , забойцы . хіба гэта шчасце? няма. але і " рай у будане " - гэта толькі прыказка. якое гэта шчасце , калі чалавек пастаянна вымушаны думаць аб хлебе надзённым ? калі ў чалавека не хапае сродкаў на існаванне, то ён злаваўся на жыццё , на тых , хто купаецца ў раскошы , а злосць і шчасце - рэчы несумяшчальныя.вядома , усё адбываецца не заўсёды так , як я апісаў , але ці не здаецца вам , што выключэнні толькі пацвярджаюць правіла .але матэрыяльная частка - гэта толькі адна з складнікаў чалавечага шчасця , прычым не самая галоўная . перш за ўсё чалавеку неабходна душэўную раўнавагу , маральнае задавальненне сваім жыццём. без гэтых чорт жыццё чалавека ніколі не будзе шчаслівай. а духоўнае шчасце шмат у чым залежыць ад самога чалавека. бо ў адным і тым жа становішчы розныя людзі адчуваюць і адчуваюць сябе па -рознаму. адны з іх жыццярадасныя , мэтанакіравана , прывыклі бачыць у жыцці лепшае , шукаюць у жыцці добрыя , а ня дрэнныя боку . іншыя - наадварот бачаць у жыцці горшае , не вераць у сябе , зайздросцяць іншым, а самі не робяць нічога , каб палепшыць сваё жыццё . як вы думаеце - хто з іх больш шчаслівым ? мне здаецца , што чалавек сам каваль свайго шчасця , стваральнік сваёй мясціны , ён мастак , які афарбоўвае свет сваімі фарбамі , ён стваральнік свайго кола сяброў , таму калі ў жыцці нешта не так - не трэба апускаць рукі , а наадварот, трэба знайсці ў сабе сілы змяніць яе . такім чынам , шчасце - гэта складанае і шматграннае пачуццё , хоць нават не пачуццё , а стан, да якога імкнецца кожны чалавек. яно складаецца з мноства частак , і ня дастатак нават адной з іх здольны звесці ўсе шчасце на няма. для кожнага чалавека яно сваё, для адных яно толькі ў матэрыяльным дабрабыце , для іншых - зусім у іншым . ім чужыя грашовыя праблемы. яны захопленыя жыццём і знаходзяць душэўны спакой у зусім іншых каштоўнасцях. на мой жа погляд , шчасце складзена ў сукупнасці маральнай задаволенасці , душэўнага супакою і матэрыяльнага дабрабыту. толькі пры сукупнасці гэтых выгод чалавек можа адчуваць сябе шчаслівым і тады яго галава вызваляецца ад штодзённых клопатаў , яму не даводзіцца думаць пра " хлеб надзённы " . у яго з'яўляецца жаданне працаваць , ўвасабляць у жыццё цікавыя ідэі. і гэта тычыцца не толькі кар'еры, але і асабістага шчасця. чалавек , які мае любімую працу і робіць поспехі ці мае прыхільнікаў свайго таленту , без хатняга ачага не можа быць цалкам задаволены жыццём. толькі сямейны дабрабыт можа зрабіць чалавека па -сапраўднаму шчаслівым . і такія людзі свой ​​жыццёвы поспех звязваюць з цеплынёй , станоўчай энергіі , атрыманай у коле сям'і. але жыццёвы поспех у той жа час , як рулетка : аднаму вязе , іншаму не. а з другога боку , чалавек сам творца свайго шчасця. у кожнага павінна быць упартасць, цярпенне , а галоўнае - жаданне чаго-то ў жыцці і тады шчасце абавязкова прыйдзе .

  вяртанне ў бацькоўскі дом, родныя мясціны - паход у будучыню.            «ніякія думы чорныя не змогуць», даводзіць герой м. гарэцкага мудры дзед яхім студэнту архіпу, калі будзе моцнай сувязь з родным карэннем, калі «часцей у роднае гняздзечка» залятаць і чэрпаць там, у гэтай святой прошчы сілы, што дапамогуць выстаяць у любыя буры і віхуры.            любоў да сваіх вытокаў, «роднага гняздзечка» - гэта не проста пачуццё, а інстынкт усяго жывога. такі ж самы, як і інстынкт самазахавання. i чым мацнейшы ён у чалавеку, тым мацнейшая яго сувязь з родным карэннем, тым устойлівей будзе чалавек на зямлі.            пісьменнікі вывяраюць сваіх герояў інстынктам лёту, выпрабоўваюць матывамі вяртання ў родныя гнёзды.            галоўнаму герою рамана я. брыля «птушкі і гнёзды» алесю руневічу, як быў яшчэ хлапчуком, маці, прадучы кудзелю, расказвала, што смецюхі, якія на дварэ грабуцца разам з вераб'ямі, - гэта жаўранкі. тыя самыя жаўранкі, што вясною звіняць з паднябесся званочкамі. а ўзімку, і ды завеямі, грабецца сабе ў конскім гноі ды толькі цвіркае. i нікуды ён не ляці            шэрым смецюхом, што вось сядзіць ды толькі цвіркае, здаўся алесю змітрук саладуха, зямляк з навагрудчыны.            птушкай паляцеў бы ён туды, дзе авёс косяць, дзе бульбянішчы пахнуць, а каля градаў пройдзеш - есці захочацца. а як да справы - «я гэта ў кут». хораша гаварыў змітрук, што па ядзе ў няволі яшчэ можна пражыць, але ж нуда чалавека есць. але толькі гаварыў. ад алесевай прапановы рыхтавацца да палёту, а потым і ляцець разам адмовіўся. не пераканалі і алесевы довады, што родная зямля гарыць у полымі вайны, а яны стаяць на гэтым беразе ды пазіраюць: «а маем мы права стаяць, чакаць, пакуль народу нашаму так цяжка? »            іншы матыў невяртання ў роднае гняздо ў цярэня, у якога там дзяцей «поўная хата, якія, можа, без кавалка хлеба сядзяць». «цярэню і тут добра, не толькі яда ёсць, але і жанчын удосталь, што для яго немалаважна». цынічна заяўляе ён алесю: «дзе мне добра - там і маё! »            людзі, што страцілі інстынкт лёту ў роднае гняздо, -смецюхі, якія кіруюцца вантробна-страўнікавай псіхалогіяй «дзе мне добра, там і маё». страціўшы з гэтым інстынктам і «святое штосьці», такія без вагання і душэўных пакут пераступаюць нават праз уласных дзяцей.            зусім іншае ў святога ў героя i. мележа васіля. у крытычны момант жыцця, калі ён стаяў перад выбарам, калі вёў спусташальны і знясільваючы бой з самім сабой, калі крывянілася, плакала і стагнала яго душа, кіраваўся не прынцыпам «дзе мне добра, там і маё». былі ў яго хвіліны, калі здавалася, што ён гатоў кінуць усё «і ісці з ганнаю па тое шчасце, што недзе ж і праўда, можа, ёсць, можа быць іхнім». у ганны довады дастаткова пераканальныя: «рукі е, рабіць умеем! не прападзём нідзе, пабачыш! на зайздрасць усім жыць будзем! » не толькі довады ганны, а і ў таго, што галоўная справа яго жыцця рушыцца няўмольнай сілай абставін, што грунт пад нагамі зыбаецца, схілялі васіля да выбару жыць з каханай. але ўтрымала менавіта святое і адказнасць за яго: «ды і пра малое падумаць - як яму, бязбацькавічу няшчаснаму, быць, жывога бацьку маючы! а калі возьме яе хто - звядзе, гад які, за нішто чалавечка, бацькаву кроў васіль ніколі раней не думаў, што можа быць да некага такая жаласнасць. у душы заў чуў незвычайную чулую жаласнасць да малога. дзівіўся, што можа зрабіць адзін дотык ціхага, цёплага цельца дзіцяці - і тады зашчымелі жаласць да малога і вінаватасць».