РЕШАЕТСЯ ОТМЕТКА! 3 сказа (бяззлучникавы, складаназалежны, складаназлучаны) их схемы, автор и произведение

Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)

Водгук на верш максіма багдановіча “слуцкія ткачыхі” паэзія максім багдановіч з'яуляецца глыбока рэалістычнай, цесна связанай з вызваленчай барацьбой беларускага народа. любоў да радзімы — адна з галоўных тэм лірыкі максім багдановіч. ён паказвае моцную прывязанасць простых людзей да беларусі, да роднай зямлі. выгнаныя з роднага краю, беззямельныя сяляне жывуць успамінамі аб радзіме. тэма любві да радзімы гучыць і ў вершах, прысвечаных мінуламу беларусі. у час паездкі ў 1911г. у вільню максім багдановіч пазнаеміўся з рукапісамі старажытных беларускіх кніг. яго зацікавіла гістарычнае мінулае беларускага народа і пад уражаннем ад іх напісаў верш “слуцкія ткачыхі” з цыкла “старая беларусь”. верш "слуцкія ткачыхі” — адзін з лепшых твораў гэтага цыклу. у ім уваскрашаецца далёкае феадальнае мінулае беларусі, паказваецца паднявольная праца слуцкіх ткачых у час прыгону. вобраз васілька набывае ў вершы абагульняючае значэнне. ён зліваецца з вобразам радзімы, становіцца сімвалам народнага мастацтва. у вершы “слуцкія ткачыхі” паэт раздумвае над лёсам беларускіх мастакоў і над сутнасцю мастацтва. гэты верш вельмі прыгожы, у гэтым вершы аўтар пытаецца расказаць пра тое, што сапраўднае мастацтва нельга стварыць пад прымусам. паясы ператварыліся ў шыдэўры толькі тады, калі ткачыхі ўклалі ў іх сваю душу. паэт хацеў перадаць на колькі цяжкі быў той час - час прыгону, калі людзі былі не вольныя рабіць тое, чаго хацелася ім . час, калі прыгонныя людзі цалкам залежалі ад пана, выконвалі толькі тое, што хацелася і яму: ад родных ніў, ад роднай хаты у панскі двор дзеля красы яны, бяздольныя, узяты ткаць залатыя паясы. яшчэ аўтар пытаецца сказаць, што роля мастацтва ў жыцці народа вельмі важна. у гэтым вершы апісваецца картіна роднай зямлі, дзе ткачыха заміж пярсіцкага ўзора” шые “цвяток радзімы васілька”: цямнее край зубчаты бора… і тчэ, забыўшыся, рука, заміж персідскага ўзора, цвяток радзімы васілька. гэты верш трэба чытаць з паузамі, пасля кожнай стракі, з трохі жаласнай інтанацыяй. у вершы вельмі шмат ўленняў. я думаю, што у гэтым вершы аўтар вельмі падрабязна апісаў тую цяжкую працу, якая была ў той час.