Замяніце дзеяслоў змяла на кароткі дзеепрыметнік

Вот сочинение на раней мяне здзіўляла, адкуль бяруцца фотаздымкі вайны, баёў, спаленых вёсак, загінуўшых на гэтай вайне людзей… які вычварэнец мог проста стаяць і здымаць усё гэта, якое каменнае сэрца павінна было ў яго быць, каб не кінуцца , каб не дрыжалі рукі, што трымаюць фотаапарат? навошта ён гэта рабіў? малая была і дурная. а яшчэ бачыла, як зараз паводзяць сябе людзі ў небяспечных сітуацыях: хутчэй туды, дзе жыццю нічога не пагражае, і за камеру, здымаць відэа, выкінуць у сацыяльныя сеткі, набраць як мага болей камэнтараў і адчуваць сябе ўдзельнікам. і праводзіла паралелі. а дарма. зараз разумею: ў тых людзях, што робяць маленькую, але маральна складаную справу, у тых, хто захоўвае ўспаміны і дакументальную хроніку, таксама палае агеньчык гераізму. не таго гераізму, з-за якога кі пад кулі без зброі і магчымасці выратавацца, а спакойнага, трывалага, разважлівага, нікому не вядомага і нікому не бачнага. гэта як разумець, што чалавек, хворы на сухоты, памірае, і ведаць: ты стаматолаг і нічым не можаш . гэта як немагчымасць абараніць сваіх сяброў. гэта . гэта патрэбна. можна сказаць шмат гучных слоў пра тое, навошта здымаць войны, пісаць пра іх і захоўваць успаміны для нашчадкаў. каб не забыліся пра згубленыя лёсы, каб не ўспрымалі кулі і смерць як нешта звычайнае. каб не паўтарылі памылак продкаў. каб не гублялі свайго жыцця дарма, бо яно было купленае коштам чыёйсьці смерці, крыві і разрухі. каб захапляліся моцай характараў тагачасных змагароў, бо гэта такія ж, як мы, хлопцы і дзяўчаты, выцягнутыя з цёплых ложкаў і кінутыя ў самае пекла. прычым кінутыя ні за што ні пра што, для чужых інтарэсаў. мабыць, занадта катэгарычныя і жорсткія словы альберта эйнштэйна усё ж такі, на мой погляд, добра адлюстроўваюць сутнасць вайны: «гераізм па камандзе, бессэнсоўная жорсткасць і агідная бессэнсоўнасць, якая завецца патрыятызмам - як моцна я ненавіджу ўсё гэта, якой нізкай і подлай з'яўляецца вайна. я выбраў бы быць разарваным на кавалкі, каб не быць часткай гэтай бруднай справы. я перакананы, што забойства пад падставай вайны не перастае быць забойствам». не, я не адмаўляю подзвігаў народа, мужнасці і гераізму, але толькі пад кіраваннем неабходнасці абараняць сваё жыццё і жыццё сваіх блізкіх, краіны. многія скажуць: «дзяўчына, што з яе ўзяць? » але я лепей буду дзяўчынай- пацыфістам. мір вам.

Лірычны герой вершаў Максіма Танка не толькі шчыры, чулы, высакародны, але і мудры. Праз усведамленне лірычным героем шчасця Максім Танк у вершы «Шчасце» сцвярджае простую і вечную ісціну: шчасце — гэта само жыццё, бо ўсё пералічанае паэтам — выявы жыцця. Верш насычаны аднароднымі дапаўненнямі («з солі, з хлеба, з поту, з дарожнага пылу, з роднага небасхілу, з дружбы, з песні»), пасля якіх — шматкроп’е: кожны можа працягнуць гэты пералік жаданымі для сябе выявамі жыцця, але ёсць і ўсведамленне таго, што «простае шчасце людское» аб’яднае нас усіх. Усведамленне жыцця самога па сабе ва ўсіх яго праяўленнях, як шчасця — сведчанне мудрасці, аптымізму і жыццястойкасці чалавека наогул і лірычнага героя Максіма